Koper

Waar het gewonde dier zich oprolt
en instinctmatig ingraaft,
zo kruip ik in jouw armen,
beschutting tegen vrees en
vermoeden van oneindigheid.

Want je was er altijd al, toch?
En over driehonderd jaar nog;
om te waken over mijn graf
als een engel van fluweelsteen

die mijn vergankelijkheid aanwijst,
de kostbaarheid van onze minuten,
de gulzige haast om te leven

met jou. Het dondert niet hoe;
hijgend krul ik me in jou op.

Dagelijks te verrijzen in elkaar.
​